Józef Szajbo (1841 - 1911) powstaniec roku 1863 z Tykocina ( i jego rodzina)

Jego rodzice Urodzeni, Józef Szajba (1803-1866, syn Marcina i wnuk Krzysztofa) 24 lata mający mieszkaniec Dworu w Choroszczy i Zofia Ratajska lat 19 z parafii Jasionówka, pobrali się w roku 1827 w Choroszczy.

W choroskim Dworze*, przyszły na świat trzy córki Szajbów: Zofia, Marianna i Anna Bogumiła - zmarła w Choroszczy w 1834 r.

* Po śmierci hetmana, dobra choroskie otrzymała w dożywocie wdowa Izabela Branicka. Po jej śmierci w 1808, otrzymał je Jan Potocki, a w 1811 przeszły na jego córkę Mariannę, żonę Tadeusza Mostowskiego. Potem na ich córkę Pelagię, żonę Aleksandra Komara. Przed 1836 dobra przeszły na córkę Komarów, Honoratę de Moni. W roku 1840, kompleks pałacowy wydzierżawili, a potem kupili bracia Moes, fabrykanci sukna.

Z powodu dzierżawy Dworu, braciom Moes*, Szajbowie zamieszkali w przynależnym do majątku choroskiego dworze w Rogowie, gdzie w roku 1835 urodziła się ich kolejna córka, Anna Antonina.

W ich własnym majątku Jurowce, w parafii Dobrzyniewo, w roku 1840 urodziła się Helena i w roku 1841 - jedyny syn Józef Antoni.

W roku 1851 mieszkali jeszcze w Jurowcach

W roku 1848 w Dobrzyniewie, za mąż wyszła 20-letnia Zofia Szajba z Jurowiec, za Józefa Piekarskiego aptekarza z Białegostoku, gdzie mieszkali i gdzie Zofia zmarła po urodzeniu drugiej córki w 1852 r.

Jej młodsza siostra Marianna, wyszła w 1851 (w Dobrzyniewie) za Wiktora Domańskiego*, syna rejenta z Tykocina, mieszkali w Złotorii. *https://tykockiehistorie.blogspot.com/2022/03/domanscy-z-tykocina.html

Józefa, Mariannę, Zofię oraz ich mężów znajdziemy w tym akcie.

Helena poszła za mąż w 1859 w Białymstoku, za dziedzica dóbr Boguszowce Karola Pomiana. Miała z nim córkę Zofię ur. w 1860 w Białymstoku, która osierocona przez matkę (przed 1864), zmarła w Tykocinie w 1868.

Szajbowie mieszkają w Tykocinie

Kiedy Szajbowie sprzedali Jurowce i zamieszkali w Tykocinie? Pierwszy ich ślad w mieście odnalazłam dopiero w akcie zgonu Zofii Szajbo-matki, która zmarła tu 28 marca 1864 r. Pozostawiła owdowiałego męża Józefa "z własnych funduszów utrzymującego się" i dzieci: Marię, Józefa i Annę Antoninę (1835-1873).

Powstanie Styczniowe 1863 roku.

Młody 22-letni Józef Szajbo, stanął do powstania i walczył w łomżyńskim, augustowskim i płockim. Być może przyczynił się tym do śmierci matki? Szczęśliwie powrócił cały i 25 września 1866, ożenił się w Tykocinie. 25-letni kawaler "przy ojcu w Tykocinie zostający", poślubił 20-letnią Marię Anastazję Moniuszko - córkę tykocińskiego doktora i siostrę hrabiny Jadwigi de Fleury.

Miesiąc po weselu, w listopadzie 1866, zmarł Józef Szajbo-ojciec, a w grudniu, ojciec Marii - doktor Konstanty Moniuszko.

Młodzi małżonkowie wyjechali z Tykocina.

17 października 1867 w Siedlcach, urodził się ich pierwszy syn Józef, późniejszy kolejarz. W roku 1870, mieszkali w miejscowości Kotuń k. Siedlec, gdzie Józef był dróżnikiem Kolei Warszawsko-Terespolskiej i gdzie urodził się Stanisław (1870-1872). W 1873 w Kotuniu urodził się kolejny syn Ludwik, późniejszy inżynier.

W 1876 mieszkali już w Warszawie. Tu Józef był urzędnikiem Kolei Terespolskiej. Tu urodziła się im córka Jadwiga i syn Stefan.

Potem przenieśli się na Śląsk. Józef ukończył szkołę górniczą w Dąbrowie Górniczej, a następnie pracował w Zakładach Starachowickich, jako zarządca wielkiego pieca w Brodach Iłżeckich. Zmarł w Starachowicach w 1911 roku. Razem z nim spoczywają, żona Maria i jej siostra Jadwiga.